મોનાના દિમાગમાં વિચારોનું તુમુલ યુદ્ધ ચાલી રહ્યું હતું

• ‘એક અધૂરી વાર્તા’ – નવલકથા – પ્રકરણ-૨૯

વહી ગયેલી વાર્તા

આયના કુલદીપને આતંકવાદીઓના ષડયંત્રને રોકવા માટે પ્રયત્ન કરવાનું કહે છે અને મોનાની મદદ લે છે. મોના કુલદીપ અને આયનાની ઓળખાણ રાજેન સાથે કરાવે છે. રાજેન જે ગ્રૂપ સાથે સંકળાયેલો હોય છે તેના વડા કામ્બલી રાજેનને અમદાવાદમાં આતંકવાદીઓ બોમ્બ વિસ્ફોટ કરવાનું કાવતરું ઘડી રહ્યા હોવાની વાત કરે છે. ઝાયેદ મોનાને અમદાવાદના જુદા જુદા ઠેકાણા બતાવે છે. જોકે, તે મોનાને તેનો પ્લાન નથી જણાવતો. મોના આ બધી વાત રાજેનને કરે છે. રાજેનને મોનાની ચિંતા સતાવવા લાગે છે. રાજેન મોનાની સુરક્ષા માટે વિક્રમસિંહ નામના વ્યક્તિને નિયુક્ત કરે છે. બીજી તરફ આયનાને ખ્યાલ આવે છે કે ડો. કુલદીપને આતંકવાદી હુમલા કે અન્ય કોઇ ઘટનાઓમાં રસ નથી તેથી તે તેના મિત્ર રણવીરસિંહની મદદ લેવાનું નક્કી કરે છે. રણવીર અને આયના કોલેજમાં સાથે હોય છે. રણવીર આયનાને પ્રેમ કરતો હોય છે પણ આયના સમક્ષ તેનો એકરાર નથી કરી શકતો. મોના રાજન સાથે વાત કરવા અડધી રાત્રે હોટેલના કાઉન્ટર પરથી ફોન કરે છે. ઝાયેદ મોનાની જાસૂસી કરવા તેની પાછળ જાય છે પણ મોનાને એ વાતની ખબર પડી જતાંં તે સતર્ક થઇ જાય છે. રાજેન અને મેજર કામ્બલી અમદાવાદ આવવા નીકળે છે. ઝાયેદે બોમ્બ બ્લાસ્ટ કરવાના ષડયંત્ર માટે જુદાં જુદાં પ્લાન ઘડી રાખ્યા છે અને જો તેમાં ચૂક થાય તો મોનાને મોતને ઘાટ ઉતારવાની પણ તૈયારી કરે છે. બીજી બાજુ રણવીર અને આયના પણ અમદાવાદ પહોંચે છે. રરાજેન અને મેજર કામ્બલી આતંકવાદીઓના હુમલાને નિષ્ફળ બનાવવા અને તેમને રંગેહાથ પકડવા અમદાવાદ પહોંચે છે. રાજેનને મોનાની ચિંતા થઇ આવે છે. બીજી બાજુ આયના અને રણવીર પણ અમદાવાદ પહોંચે છે અને આતંકવાદીઓના ષડયંત્રને નિષ્ફળ કરવાના કામમાં લાગે છે. રણવીર, આયના, મેજર કામ્બલી અને રાજેન હોટેલના રુમમાં એકબીજાને મળે છે. રાજેન અને રણવીર વચ્ચે મોનાની સુરક્ષાને લઇને વાત થાય છે.

રણવીર રાજેનને ખાતરી આપે છે કે સરકાર અને સમગ્ર ઓપરેશન સાથે જોડાયેલી દરેક વ્યક્તિ મોનાની સુરક્ષાને લઇને કટિબદ્ધ છે. રણવીરની વાત સાંભળીને રાજેનના જીવમાં જીવ આવે છે. ઝાયેદને અફઝલ ખાનનો ફોન આવે છે. જેમાં ષડયંત્રની જાણ સરકારને થઇ ગઇ હોવાની વાત તે ઝાયેદને કરે છે. પ્લાન લીક કરવા માટે મોના પર શંકા કરવામાં આવે છે. તેથી બોમ્બ બ્લાસ્ટ થતાંની સાથે જ મોનાને પણ ખતમ કરવાની સૂચન અફઝલ ખાન ઝાયેદને આપે છે. અફ્ઝલ ખાને મોનાને લઇને વ્યક્ત કરેલી શંકાની ખાતરી કરવા ઝાયેદ મોનાની પરીક્ષા લેવાનું નક્કી કરે છે. તે મોનાને પ્લાનમાં ફેરફાર થયો હોવાનું કહે છે. બીજા દિવસે પ્લાનને અમલમાં મૂકવાની વાત મોનાને કરે છે. મોના આ વાત રાજેન સુધી પહોંચાડે છે. રણવીર મોનાની જાન કેવી રીતે બચાવી અને ઝાયેદને કેવી રીતે હાથતાળી આપી તેની સમગ્ર વાત રાજેનને કરે છે. હોટેલમાં આગ લગાવવી અને એ સમય દરમિયાન મોના અને ઝાયેદ રુમમાંથી બહાર નીકળે એટલે સુટકેસ બદલી નાખવાનું કામ રણવીર કરે છે અને આ રીતે મોનાના જીવને જોખમ ન રહે તેની તકેદારી રાખીને સમગ્ર પ્લાનિંગ કરે છે.

બીજી બાજુ ગોંડલમાં રઝાક નામનો ટ્રક ડ્રાઇવર બોમ્બ લઇને અમદાવાદ આવવા નીકળે છે. રઝાકે અમદાવાદના સરખેજ ખાતે સહીસલામત રીતે બોમ્બનો સામાન નિયત સ્થળે પહોંચાડી દીધો. ઝાયેદને તેનો ફોન પણ આવી ગયો. ઝાયેદ મોનાને બીજા દિવસે પ્લાનિંગના અમલની વાત કરી. મોના આ વાત રાજેનને કેવી રીતે પહોંચાડવી એ અવઢવમાં આખી રાત પડખા ફેરવતી રહી કારણકે તેનો ફોન ઝાયેદે લઇ લીધો હતો. માથુરને બોમ્બ બ્લાસ્ટની બાતમી મળી જાય છે. તે આ બ્લાસ્ટ નિષ્ફળ બનાવવા અને ઝાયેદને પુરાવા સાથે ઝડપવા આખી રાત વ્યૂહરચનામાં વિતાવે છે. બીજા દિવસે રણવીર અને આયના તેમને સોંપવામાં આવેલા કામ પર નીકળવાની તૈયારી કરે છે એ જ સમયે બે અજાણ્યા નકાબપોશ ઇસમો આયનાને બંધક બનાવી પોતાની સાથે લઇ જાય છે અને રણવીરને પોતાના રુમમાંથી બહાર ન નીકળવા કે અન્ય કોઇને કોઇ પણ પ્રકારની જાણ નહીં કરવાની ધમકી આપતા જાય છે. આયનાનું અપહરણ કરીને તેને પણ ઝાયેદ અને મોનાની સાથે કારમાં બેસાડી દેવામાં આવી હતી. જોકે, અફ્ઝલ ખાને છેલ્લી ઘડીએ તેની સ્ટ્રેટેજી બદલી નાંખી હતી. બોમ્બ બ્લાસ્ટ કરવાનો સમય અને સ્થળ પણ તેણે બદલી નાખ્યા હતા. રણવીર અને તેની ટીમ ઝાયેદની કારનો પીછો કરતાં કરતાં અવળી દિશાએ ચઢી ગઇ હતી. ઝાયેદની કાર કાલુપુર રેલવે સ્ટેશને પહોંચી ત્યારે મોનાને સુટકેસ સાથે નિશ્ચિત સ્થળે પહોંચવાની સૂચના આપવામાં આવી. મોના અને આયનાની દિલની ધડકનો તેજ થઇ ગઇ હતી. લોકોથી ધમધમતા રેલવે સ્ટેશન પર મોનાએ બોમ્બ બ્લાસ્ટને અંજામ આપવાનો હતો, એ વિચાર માત્રથી મોના ધ્રુજી ઊઠી હતી. આગળ હવે શું થશે, એ બચશે કે નહીં, લોકોને બચાવી શકશે કે નહીં જેવા વિચારો તેના દિમાગમાં દોડવા લાગ્યા.

– હવે આગળ વાંચો…

આજે પ્લાનનો અમલ થવાનો છે એ સમાચાર રાજેનને પોતે નહોતી પહોંચાડી શકી એથી મોના ચિંતાતુર હતી. એમને બીજા કોઈ દ્વારા સમાચાર મળી ગયા છે એવી તો કલ્પના સુધ્ધાં એને ક્યાંથી હોય? બંને વચ્ચેનો સંપર્ક હવે સાવ તૂટી ગયો હતો, એથી મોના સ્વાભાવિક રીતે જ અંદરથી ભયભીત બની હતી. જોકે ઉપરથી સ્વસ્થ દેખાવાનો ભરચક પ્રયાસ કરતી હતી. જિંદગીમાં આવું કોઈ કામ કરવાનું પણ આવશે એની ક્યાં જાણ હતી? એણે કદી આવું કોઈ કામ થોડું કર્યું હતું?

ધીમે પગલે મોના ચાલતી રહી. એને જાણ હતી જ કે એના એક એક સ્ટેપ, એક એક હિલચાલ પર પાછળ આવતા માણસ દ્વારા ઝાયેદ અને બધાને માહિતી મળતી જ હશે.

ધીમી ચાલે ચાલતાં ચાલતાં મોના મુખ્ય દરવાજે પહોંચી. અત્યારે પણ સ્ટેશન પર ખૂબ જ ચહલપહલ હતી.

બહારગામ જનારા લોકો હાથમાં સામાન ઊંચકી ઝડપભેર પ્લેટફોર્મ પર ચાલતા હતા. કુલીઓની અવરજવર ચાલુ હતી. ક્યાંક કુલીઓ સાથે મુસાફરોની રકઝક ચાલી રહી હતી. તો ક્યાંક ચાની કીટલી લઈને દોડતાં છોકરાઓનો ચાય ગરમનો અવાજ પડઘાઈ રહ્યો હતો. ક્યાંક સ્વજનોને વિદાય આપતા હાથ હલી રહ્યા હતા. કોઈ ટ્રેન હમણા જ આવી હોય એવું લાગતું હતું. ફેરિયાઓ જાતજાતની વસ્તુઓ લઈ દોડી રહ્યા હતા તો કોઈ મોટેથી જાહેરાત કરીને લોકોને આકર્ષવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યા હતા.

આખા સ્ટેશન પર કદાચ પોતે એકલી જ એવી વ્યક્તિ હતી જે બધાથી અલિપ્ત બનીને ચાલી રહી હતી.

એવું અનુભવતી મોના મનોમન પ્રાર્થના કરી રહી હતી. કટોકટીની કોઈ પણ ક્ષણે માનવીને ઈશ્વર સિવાય બીજું કોણ યાદ આવે? કોઈ આશા, કોઈ શક્યતા નહોતી છતાં મોનાથી આજુબાજુ એક નજર નખાઈ જ ગઈ.

કાશ રાજેન ક્યાંય દેખાય..પણ..

મોનાના  મનમાં  ગઈ કાલથી એક હિચકિચાહટ સતત ચાલુ હતી. પોતાની જાતની જ ઊલટતપાસ મનોમન ચાલતી હતી. પોતે આ શું કરી રહી હતી? એને અંદાજ આવી જ ગયો હતો કે આમાં નક્કી કોઈ બોમ્બ હશે. પોતે કમનસીબે રાજેનને કે કોઈને સમાચાર પહોંચાડી શકી નહોતી. એથી કોઈ પોતાને બચાવવા આવે કે આ પ્લાન નિષ્ફળ બનાવી શકે એવી આશા રાખવી કદાચ વધુ પડતી હતી. શું કરે પોતે? શું કરી શકે? શું પોતે અનેક નિર્દોષ લોકોનાં મૃત્યુના કારણ બનશે? આવા ખતરનાક આતંકવાદીના પ્લાનને સફળ બનવા દેશે? અને બની શકે કે આ કામ કર્યા પછી એ લોકો પોતાને જીવવા ન પણ દે. સામાન્ય રીતે અત્યાર સુધી પોતે એવા જ સમાચાર વાંચતી હતી કે પછી અનેક ફિલ્મોમાં જોતી હતી એમ કામ પૂરું થઈ ગયા બાદ એ લોકો પોતાનું જ કામ તમામ કરી દે. ઝાયેદ પણ પોતાનું કામ કઢાવવા પોતાની જેમ પ્રેમ કરવાનો અભિનય જ કરતો હતો એમાં કોઈ બેમત નહોતો અને તો કામ પૂરું થયા બાદ તેને જીવવા ન જ દે એ સ્વાભાવિક નથી?

તો પોતે શું કરવું જોઈએ? ધીમે-ધીમે ચાલતી રહેલી મોનાના મનમાં વિચારોનું એક તુમુલ યુદ્ધ ચાલી રહ્યું. તેની પાસે વધારે વિચાર કરવાનો તો સમય પણ ક્યાં હતો? શું કરે તે? આખરે શું કરી શકે તે?

હાથમાં બેગ, મોતનો સામાન લઈને ધીમે પગલે સ્ટેશન પર ચાલી રહેલી મોનાના દિમાગમાં વિચારોનું તુમુલ યુદ્ધ ચાલી રહ્યું હતું. કાશ! તે રાજેનને સમાચાર પહોંચાડી શકી હોત. આ બેગ કોઈ પણ સંજોગોમાં તે અહીં મૂકીને અનેક નિર્દોષ લોકોના જાન લેવાનું મહાપાપ નહીં જ કરે. જો આ અધમ કૃત્ય કરીને પણ મરવાનું જ હોય તો જે શક્ય હોય તે કરી કેમ ન છૂટવું? સફળ થવાય કે નહીં, પણ પ્રયત્ન કર્યાનો સંતોષ તો લઈ શકાય ને?

પણ તે શું કરી શકે તેમ હતી? કશું જ નહીં. પાછળ રહેલા માણસની બાજનજર તેના પર હશે જ. તેની પાસે વિચારવાનો સમય પણ ક્યાં હતો? બસ..હવે છેલ્લી બે ચાર મિનિટ.. તે જાણી જોઈને ધીમે-ધીમે ચાલી રહી હતી. જ્યાં એ બેગ મૂકવાની હતી તે જગ્યા હવે દૂર પણ નહોતી. છેલ્લાં થોડાં પગલાં..અને…

‘મેડમ, આપ જરા જલ્દી ચલિયે..સબકો ચલના હૈ..’

અવાજ સાંભળી મોનાની પાછળ જોવાઈ ગયું. પેલા યુવકના અવાજમાં રહેલી ગર્ભિત ધમકીથી તે ભયભીત બની રહી. ભીતરમાં ભયંકર આક્રન્દ, પ્રાર્થના ચાલુ હતા. જ્યાં બેગ મૂકવાની હતી તે સ્થળ પાંચ-સાત ડગલાં જ દૂર હતું. નજર સામે એ જગ્યા દેખાતા મોનાના શરીરે પરસેવો વળી ગયો. શું ખરેખર તેણે આ કામ કરવું જ પડશે? કોઈ ઉપાય નહોતો?

જે જગ્યા ઝાયેદે બતાવી હતી એ જગ્યાએ પહોંચી એક ભારે નિશ્વાસ સાથે તેણે ઝડપથી કોઈનું ધ્યાન ન પડે એ રીતે બેગ મૂકી. અને તુરત પાછી ફરી. પેલો યુવક ફોનમાં  કોડવર્ડ દ્વારા અફઝલ ખાનને માહિતી આપી રહ્યો હતો. પેલો યુવક પણ તેની પાછળ ફર્યો. આટલા બધી ભીડમાં કોણ કોને જોવા નવરું હતું? બધા પોતપોતાના કામમાં મશગૂલ હતા.

બે પાંચ ડગલાં ચાલતાં જ મોનાની નજર લેડીઝ વેઇટિંગ રૃમ પર પડી. જરા મોટેથી પેલો યુવક સાંભળે તેમ તે બોલી,

‘લાગે છે પેટમાં ગરબડ થઈ છે. એકદમ ટોઇલેટ જવું પડશે.’ કહેતી તે એમાં ઘૂસી. અંદર જઈ તેણે એકાદ ક્ષણ રાહતનો શ્વાસ લીધો. નજર આજુબાજુ ફરી વળી. પેલો માણસ અહીં અંદર ઘૂસી શકે તેમ નહોતો. તે ઝડપથી બાથરૃમમાં ઘૂસી ગઈ. વેઇટિંગ રૃમમાં ખાસ્સી ભીડભાડ હતી. સ્ત્રીઓ અને બાળકોનો શોરબકોર ચાલુ હતો. હજુ કશુંક કરી શકાય.. બચાવી શકાય તો એક ચાન્સ તે લેશે જ.

મોનાનું નસીબ કદાચ બે ડગલાં આગળ કે પાછળ, જે કહો તે હતું. જો હજુ બે ચાર સ્ટેપ તેણે આગળ ભર્યા હોત તો માથુરના માણસો તેનું અપહરણ કરીને તેને બચાવવા તૈયાર જ હતા, પણ ભયભીત થઈ તે વચ્ચે આવેલા વેઇટિંગ રૃમમાં દોડી ગઈ.

માથુરના માણસો તેની રાહ જોતાં ઊભા રહ્યા હતા. તેમણે નવાઈ લાગી હતી કે આટલીવારમાં તે છોકરી ગઈ ક્યાં?

મોના ખાસ્સી વારે ટોઇલેટની  બહાર નીકળી. તે વેઇટિંગ રૃમમાં ચારે તરફ નજર દોડાવી રહી. કાશ પોતાની પાસે ફોન હોત તો? પાસે ફોન કે પૈસા કંઈ જ ક્યાં હતું તેની પાસે? અચાનક તેના મનમાં વિચાર આવ્યો..કોઈ પાસે એકાદ મિનિટ ફોન માગી શકાય અને કામ્બલીને સમાચાર પહોંચાડી શકાય. કોઈ ઇમરજન્સી ઊભી થાય તો તાત્કાલિક મદદ મળી શકે એ માટે રાજેને તેને કામ્બલીનો નંબર પણ આપી રાખ્યો હતો. આ વિચાર સાથે જ મોનાના ચહેરા પર રાહતની એક રેખા ઊભરી. એકાદ મિનિટ માટે કોઈ તેને ફોનની ના નહીં પાડે.  વિચારવાનો સમય ક્યાં હતો? છેલ્લો મરણિયો પ્રયાસ કરવો જ રહ્યો.

કોની પાસે ફોન માગવો? મોનાએ આસપાસ નજર ફેરવી. ત્યાં વીસેક વરસની દેખાતી એક અપટુ ડેટ યુવતી હાંફતી-હાંફતી  વેઇટિંગ રૃમમાં અંદર આવી. તે બાથરૃમ તરફ જતી દેખાઈ.

તેના હાથમાં ફોન જોઈ મોનાએ તક ઝડપી.

‘એક મિનિટ, તમને વાંધો ન હોય તો મને તમારો મોબાઇલ જરા આપશો. લાગે છે કે હું મારો ફોન ઘેર જ ભૂલી ગઈ છું. જરા ઘેર પૂછી જોઉં.’

‘અરે, એમાં વાંધો શું? એક મિનિટ નહીં, તમે તમારે નિરાંતે વાત કરી લો. આજકાલ તો ફોન બહુ સસ્તા થઈ ગયા છે ને મારે તો સાવ મફત છે. જય સ્વાલ અંકલ ઝિંદાબાદ.’

‘જય સ્વાલ અંકલ? એ વળી કોણ?’

‘અરે, જયસ્વાલ સરનું નામ અમદાવાદમાં કોણ નથી જાણતું? શહેરના પોલીસ કમિશનરનું નામ તમે નથી સાંભળ્યું?’

‘ઓહ, તો આ છોકરી તેની સગી થાય છે?

‘જયસ્વાલ સર મારા અંક્લ થાય છે. મારા પપ્પાના મોટા ભાઈ. હમણા હું તેમને ઘેર જ આવી છું અને આ ફોન તેમનો જ આપેલો છે. તો તમે તમારે નિરાંતે વાત કરી લો. હું મારી એક ફ્રેન્ડને રિસીવ કરવા સ્ટેશન પર આવી હતી, પણ તેનો હમણા જ મેસેજ આવ્યો કે તે ટ્રેઇન ચૂકી ગઈ છે. ખેર? લો, તમે ફોન કરી લો નિરાંતે.’ કહેતા તેણે ફોન મોનાના હાથમાં મૂક્યો.

મોનાએ ઝડપથી ફોન હાથમાં લીધો. એક એક ક્ષણ કીમતી હતી. જરા દૂર જઈ તેણે કામ્બલીને ફોન જોડ્યો, પણ અહીં કદાચ સિગ્નલ નહોતું મળતું. ફોન લાગ્યો જ નહીં. એણે ઝડપથી મેસેજ કર્યો. મેસેજ ગયો કે નહીં એ જોવાનો સમય ક્યાં હતો? ઝડપથી મેસેજ ડિલીટ કરી તેણે ફોન યુવતીને પાછો આપ્યો.

‘ન લાગ્યો ફોન? અહીં એ તકલીફ રહેવાની જ, પણ તમે આમ ગભરાયેલા કેમ લાગો છો? કોઈ પ્રોબ્લેમ? કોઈ તકલીફ છે? તમને વાંધો ન હોય તો મને કહી શકો છો.. અરે, કાઈ ગુંડા પાછળ પડ્યા હોય ને તો પણ કહી દેજો. અંકલ પોલીસ કમિશનર છે. એટલું જ નહીં, હું પણ કરાટે ચેમ્પિયન છું. બ્લેક બેલ્ટ છે હોં મારી પાસે.’

મોના જરા અચકાઈ, પણ સમય ક્યાં હતો? બહાર ઊભેલા પેલા માણસે ઝાયેદને સમાચાર આપ્યા જ હશે ને મને વધારે વાર લાગશે તો એને વહેમ આવશે..અને..

પણ આ અજાણી યુવતી પર વિશ્વાસ મૂકી શકાય ખરો? ખબર નહીં, પણ અત્યારે જે પરિસ્થિતિ છે એનાથી વધારે ખરાબ બીજું શું થવાનું છે?

એકાદ સેકન્ડ થોભી મોનાએ યુવતીને ધીમેથી કહ્યું,

‘યેસ, તમારી વાત સાચી છે. હું એક મોટી તકલીફમાં છું વધારે તો અત્યારે કહી શકાય એવી સ્થિતિ નથી. બહાર એક માણસ મારી પાછળ પડ્યો છે. મારે તેનાથી બચીને સ્ટેશનની બહાર નીકળવું છે. કેન યુ હેલ્પ મી? પણ એ માણસ ભયંકર છે.’

‘ઓહ..ઓકે..લેટ મી ટ્રાઇ. મારા અંકલ કમિશનર છે. તેમની મદદ જરૃર મળી શકે. એક મિનિટ..અહીંથી ફોન નહીં લાગે હું બહાર જઈને ફોન કરી જોઉં. તમે અહીં અંદર જ રહેજો.’

‘પણ મારી પાસે વધારે સમય નથી.’

‘અરે, વધારે સમયની જરૃર પણ નથી. સ્ટેશન પરના પોલીસો પણ મને ઓળખે છે. બસ, એકાદ મિનિટ ધીરજ રાખો. હા, આપનું નામ?’

‘મોના..’

‘ઓકે..આઇ એમ એલિના..’કહેતી યુવતી બહાર ગઈ. મોનાને થયું ભગવાને જ તેને આ યુવતીના રૃપમાં મદદ મોકલી છે. નહીંતર અત્યારે કમિશનરની ભત્રીજી તેને અહીં ક્યાંથી મળે?

અધીરતાથી તે રાહ જોઈ રહી. યુવતી પાછી આવશે તો ખરીને? અત્યારે તો તે એક જ તેને તારણહાર જેવી કે દેવદૂત જેવી લાગતી હતી.

ધાર્યા કરતાં પણ યુવતી વધારે ઝડપથી પાછી આવી.

‘ચાલો, મારી સાથે.’

‘પણ બહાર પેલો માણસ..?’

‘ડોન્ટ વરી મોના, અહીં મારો જાણીતો પોલીસ જ મળી ગયો છે. એ બધી વાત નિરાંતે કારમાં બેસીને. તમે અત્યારે મારી કારમાં સાથે જ આવી જજો. તમારે જ્યાં જવું હોય ત્યાં હું પહોંચાડી દઈશ. તમે મારો હાથ પકડી રાખો. કોઈ તમારો વાળ પણ વાંકો નહીં કરી શકે.’ કહેતા યુવતીએ મોનાનો હાથ પકડ્યો.

મોનાને થોડો ગભરાટ તો થયો, પણ એલિનાએ તેનો હાથ સજ્જડ રીતે પકડી રાખ્યો હતો. એલિના અને મોના વેઇટિંગ રૃમની બહાર આવ્યાં. મોનાએ આસપાસ જોયું પણ કોઈ દેખાયું નહીં. તેને આશ્ચર્ય તો થયું, પણ અત્યારે કશું પૂછવાનો સમય નહોતો. યુવતીએ તેને ઝડપથી ખેંચી અને થોડી જ વારમાં તે એલિનાની સાથે મુખ્ય દરવાજાને બદલે સ્ટેશનના પાછળના કોઈ નાનકડા ઝાંપામાંથી બહાર નીકળી.

એલિના ઝડપથી તેને પોતાની કાર પાસે લાવી. તમે નચિંત બની બેસો કહેતાં તેણે મોનાને કારમાં બેસાડીને કાર ભગાવી. કાર અમદાવાદના રસ્તા પર પૂરપાટ દોડી રહી.

ત્યારે માથુરના માણસો હજુ મોનાની રાહ જોતાં ત્યાં જ બેચેનીથી આંટા મારતા હતા.

મોનાને લઈને કાર ભાગતી રહી. ક્યાં? કઇ તરફ? મોનાનું નસીબ તેને ક્યાં લઈ જતું હતું? ભાવિ તેને ભૂલાવતું હતું કે ફેવર કરતું હતું?

* * *

ઝાયેદની કારનો પીછો કરી રહેલા રણવીરને થોડી વારમાં જ ખ્યાલ આવી ગયો કે ક્યાંક કોઈ ગરબડ છે. કંઈક તો કાચું કપાયું છે. આ કાર તેને ક્યાંક દૂર લઈ જતી હતી. તેણે માથુર સાહેબ સાથે વાત કરી. માથુર સાહેબ પણ આજે ભૂલાવામાં પડ્યા હતા. રણવીરની વાત તેમને સાચી લાગી. તેણે તુરત રણવીરને એની પાછળ જવાને બદલે કાલુપુર સ્ટેશન તરફ ભાગવાની સૂચના આપી. મોનાએ ત્યાં બેગ મૂકી દીધી હતી ને કોઈ અજાણી યુવતી સાથે ક્યાંક ગઈ હતી. તે સમાચાર તેમને મળી ગયા હતા. મોનાની કારને ફોલો કરવા માટે તેમણે એક કારને રવાના પણ કરી હતી. તેમના બીજા અન્ય જાસૂસો સફાઈ કામદારોના વેશમાં બેગની ચોકી કરતા આસપાસ જ ફરી રહ્યા હતા. માથુરે બેગને અડકવાની કે ત્યાંથી ઉપાડવાની મનાઈ કરી હતી. ફક્ત બેગ પર દૂરથી સતત નજર રાખવાની સૂચના આપી હતી. રણવીરના ત્યાં પહોંચ્યા પહેલાં બેગને ઉપાડી શકાય તેમ નહોતું. જો તેમાં બોમ્બ હોય તો  રણવીર સિવાય તે લોકો બોેમ્બને ડિફ્યુઝ કરી શકે એમ નહોતા.

એક પછી એક ફોન સતત રણકતા રહ્યા. માથુરે એ નકલી લાગતી કારની પાછળ એક  બીજી કારને મૂકીને રણવીરને બધી માહિતી આપી ઝડપથી સ્ટેશન પર પહોંચવા કહ્યું હતું.

આયના ક્યાં હશે? સલામત તો હશે ને? રણવીરના દિમાગમાંથી એ પ્રશ્ન, એ ચિંતા પણ હટે તેમ નહોતી.

રણવીરની કાર સ્ટેશન તરફ ભાગી રહી હતી. રણવીર મનોમન પોતાની જાતને કોસી રહ્યો હતો. પોતે આજે મોટી ઘીસ ખાધી હતી. એનું પરિણામ કંઈ ખરાબ ન આવે તો સારું. આયના પણ એમના કબજામાં હતી.  જો એને કંઈ થયું તો પોતે કદી પોતાની જાતને માફ નહીં કરી શકે. જયદીપનો પગ એક્સિલેટર પર જોશથી દબાયો હતો. ત્રણે જણા ટેન્શનમાં આવી ગયા હતા. આવી ભૂલ કેમ કરતા થઈ? આવું પણ બની શકે એવો વિચાર કેમ ન આવ્યો? પોતાને ભૂલાવામાં નાખવા સરખા નંબરપ્લેટવાળી કારનો થોડો સમય ઉપયોગ કરવો એ કંઈ અઘરી વાત નહોતી. જાલી નંબર પ્લેટ બનાવવી બહુ આસાન હતી. નક્કી એમણે એવું જ કશું કર્યું હશે.

માથુરે સ્ટેશન પર મોનાને મદદ કરવા મૂકેલા માણસ સુધી મોના પહોંચી જ નહોતી.  કમનસીબે એ પહેલાં જ તે ત્યાંથી નીકળી ગઈ હતી અને તે ક્યાં ગઈ એની જાણ કોઈને થવા નહોતી પામી. માથુરે મૂકેલા માણસો એને મદદ કરી શકે કે મોનાની પાછળ જાય એ પહેલાં તે અદ્રશ્ય થઈ ચૂકી હતી. ક્યાં? કેમ? કેવી રીતે એની સમજ માણસોને નહોતી પડી. એ બંને રઘવાયા બનીને હજુ પણ સ્ટેશન પર મોનાને શોધવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યા હતા. માથુર સાહેબે તેમના પર વિશ્વાસ રાખીને જે કામ સોંપ્યું હતું એમાં આજે પોતે નિષ્ફળ જશે કે શું?

મારતી સ્પીડે સ્ટેશન પર પહોંચેલી કાર પૂરી ઊભી રહી ન રહી ત્યાં રણવીર વીજળીવેગે કારની બહાર નીકળી સ્ટેશન તરફ દોડ્યો હતો. બેગ કઈ જગ્યાએ મૂકવામાં આવી હતી તેની માહિતી મોના અને તેમના એજન્ટ પાસેથી અગાઉથી જ મળી ચૂકી હતી.  સદ્નસીબે એ એક પ્લાનમાં અફઝલ ખાને કોઈ ફેરફાર નહોતો કર્યો તેથી બેગ શોધવામાં કોઈ તકલીફ પડે એમ નહોતી. રણવીરને દોડતો જોઈ લોકોને એમ જ લાગ્યું કે આ માણસને ટ્રેન ચૂકી જવાનો ડર લાગે છે. હમણા જ અલ્હાબાદ તરફ જતી ગાડી ઉપડવાની વ્હીસલ વાગી ચૂકી હતી. એથી રણવીરના દોડવાનું પ્લેટફોર્મ પર કોઈને આશ્ચર્ય થાય એમ નહોતું. અહીં તો આ બધાં દ્રશ્યો સામાન્ય હતાં. રાતના નવ વાગવા આવ્યા હતા. અત્યારે પણ અહીં ભીડ અને ચહલપહલ ઓછી નહોતી. અમદાવાદનું આ પ્લેટફોર્મ તો રાતદિવસ જાગતું અને ધમધમતું જ રહેતું.

રણવીર જાણતો હતો કે હવે એક-એક પળ કીમતી હતી. સૂટકેસમાં રહેલ બોમ્બનું ટાઇમર એક એક સેકન્ડ ઘટાડી રહ્યું હતું. અલબત્ત, રણવીરને એટલો ખ્યાલ હતો જ કે  બધી જગ્યાએ બોમ્બ મૂકાઈ ન જાય ત્યાં સુધી એ લોકો એક પણ જગ્યાએ બોમ્બ ફૂટે એવું ન જ ઇચ્છે. જેથી પોલીસ અગાઉથી સતર્ક ન બની જાય. છતાં કોઈ રિસ્ક તો લેવાય એમ હતું જ નહીં. આ અંતિમવાદીઓનો કોઈ ભરોસો કરી ન જ શકાય. રણવીરની એ કલ્પના સાચી હતી. બધાં સ્થળે બોમ્બ મૂકાઈ જાય પછી બધે એકી સાથે જ ધડાકા થાય એવી જ યોજના અફઝલ ખાને કરી હતી. જેથી લોકો અને પોલીસ પણ ઘાંઘી થાય કે ક્યાં પહેલા દોડી જવું અને પોતાને બધાને સલામત અંતરે ભાગી જવા માટે થોડો સમય મળી રહે.

રણવીરને દોડતો જોઈ માથુરે સફાઈ કામદારોના સ્વાંગમાં ત્યાં ગોઠવેલા બીજા ચાર માણસોએ સતર્ક થઈ રણવીરને કવર કરી લીધો હતો. જેથી અન્ય કોઈ આતંકવાદી ત્યાં છૂપાયો હોય અને જરૃર પડે તો રણવીરને મદદ મળી રહે અને રણવીર બેગ ઉપાડી ભાગી શકે.

માથુરની કલ્પના સાચી હતી. બેગ પર  નજર રાખવા અફઝલ ખાને ત્યાં આસપાસ બે માણસ ગોઠવ્યા જ હતા, પણ મોનાના બેગ મૂકી ગયા પછી ક્યાંય સુધી કોઈ દેખાયું નહીં તેથી એ માણસોને થયું કે પોલીસ કે કોઈને આ પ્લાનની જાણ કે ગંધ સુધ્ધાં નથી આવી.

એટલે બંને નચિંત બનીને ચા પીતા હતા.  તેમને હજુ સ્ટેશન પરથી નીકળવાનો સમય નહોતો થયો. સ્ટેશન પરથી ક્યારે નીકળવું   એની સૂચના તેમને અફઝલ ખાન તરફથી મળી જ હતી. અલબત્ત, એ સૂચના પણ ખંધા અફઝલ ખાને એમને ખોટા સમયની જ આપી હતી એવી તો તેમને કલ્પના કેમ આવે? આવા કોઈ કાર્યમાં પોતાના બે ચાર સાથીઓનો ભોગ લેવાય કે બલિદાન અપાય તો એ પણ વાજબી છે એમ માનતા અફઝલ ખાને બોમ્બ ધડાકામાં એ લોકો પણ ખતમ થઈ જાય એવી ગોઠવણ કરી હતી. જેથી ભૂલથી પણ એ લોકો પોલીસને કોઈ માહિતી ન આપી શકે. એ બંને હજુ નવાસવા હતા તેથી પોલીસના મારથી થોડી માહિતી પણ આપી દે તો? અલબત્ત, એમની પાસે પણ પૂરી માહિતી તો હતી જ ક્યાં? છતાં અફઝલ ખાન કોઈ જોખમ લેવા નહોતો માગતો.

અલબત્ત, માથુરના માણસોએ તેમને ક્યારના નજરમાં રાખ્યા હતા. તેમને આ લોકો કોણ હતા એ પારખતા વાર નહોતી લાગી. તેથી બેગથી થોડા દૂર ઊભા રહીને એ બંને ચા પીતા હતા. ત્યાં જ પાછળથી માથુરના માણસોએ તેમને કોઈ દવા સૂંઘાડી હતી અને બીજી જ મિનિટે તેમને ત્યાંથી ઉપાડી ગયા હતા. કોઈને જરા સરખી ગંધ પણ નહોતી આવી. તેમને ચૂં કે ચા કરવા જેટલો કે એક ઊંહકારો કરવા જેટલો સમય પણ નહોતો મળ્યો.

રણવીરે વીજળીની ત્વરાથી બેગ ઉપાડી ફરી એકવાર મેરેથોન દોડ શરૃ કરી. તે  સલામત રીતે કારમાં પહોંચ્યો હતો. એના બેસતાની સાથે જ જયદીપે કાર ભગાવી. હવે પછીનું કામ રણવીર માટે જરાયે મુશ્કેલ નહોતું. બોમ્બને ડિફયુઝ કરવાની જાણકારી તેની પાસે હતી જ.

હવે માથુર અને બધા ગૂંચવાયા હતા. તેમની પાસેની માહિતી મુજબ ઝાયેદ અને અફઝલ ખાનની કાર સાયન્સ સિટી તરફ જવી જોઈએ. એ રસ્તા પર તેમણે અફઝલ ખાનના સ્વાગતની બધી તૈયારી કરી રાખી હતી ત્યાં ટ્રાફિક જામ કરાવીને તેમની કાર ઊભી રાખવી પડે એવી પરિસ્થિતિ તેમણે સર્જી હતી. જોકે હવે સમય બદલાઈ જતા, બપોરને બદલે રાત થઈ જતા ટ્રાફિક ઓછો થઈ ગયો હતો. આમ પણ આ રસ્તા પર આ સમયે વધારે ભીડ નહોતી રહેતી. ઝાયેદની કાર આખરે ગઈ ક્યાં? પોતાને ખોટી માહિતી મળી હતી? કે પછી છેલ્લી મિનિટે અફઝલ ખાનને કોઈ શંકા આવી જતાં તેણે પોતાનો પ્લાન બદલી નાખ્યો હતો?

યેસ…એમ જ બન્યું હોવું જોઈએ. માથુરના દિમાગમાં જાણે વીજળીનો ઝબકારો થયો. તેણે તુરત લાગતા વળગતા બધાને ફોન કર્યો. હવે આવડા મોટા શહેરમાં તેમણે ક્યું ડેસ્ટિનેશન નક્કી કર્યું હશે? કયા રસ્તા પર તેઓ હશે એની ધારણા કરવી સહેલી નહોતી. અનેક સ્થળના વિચારો તેઓ કરી રહ્યા. હવે કોઈ માહિતી સિવાય અંધારામાં જ તીર ચલાવવાના હતા અને પાછી સમયની કટોકટી હતી. માથુરે આંખ બંધ કરી. નિષ્ફળ જવાનું પોસાય એમ નહોતું. સફળતાનો કોઈ ઉપાય હાલ પૂરતો તો દેખાતો નહોતો. બધો આધાર સમય પર હતો.

માથુરને પહેલી વાર પરસેવો વળી ગયો. રણવીર અને કામ્બલી વગેરેની પણ એ જ હાલત હતી. કદાચ રણવીરની સ્થિતિ સૌથી ખરાબ હતી એને આટલા લોકોના પ્રાણની સાથે આયનાની ચિંતા પણ કોરી ખાતી હતી. આખરે કંઈક કલ્પના કરી તેણે કારને ઍરપોર્ટ તરફ લેવડાવી. બીજી બધી કારને જુદા જુદા રસ્તે વાળી. રણવીરને પોતાની કારને ફોલો કરવાની સૂચના આપી. કેમ કે જો પોતે બોમ્બ શોધી શકે તો પણ રણવીર વિના એ ડિફ્યુઝ કરી શકે તેમ નહોતા. આખો પ્લાન હવે બદલવો પડ્યો હતો. હવે શું થશે એની કલ્પના અઘરી હતી, પરંતુ હિંમત હાર્યા સિવાય કે નિરાશ થયા સિવાય પ્રયાસ તો કરવાના જ હતા.

મોના વેઇટિંગ રૃમની બહાર જલદી નહોતી નીકળી એટલે તેની પાછળ લગાડેલા માણસે તુરત એ જાણકારી ઝાયેદ અને અફઝલ ખાનને આપી હતી.

‘ગદ્દાર હતી એ છોકરી.. મને અમસ્તી શંકા નહોતી. એ તને હવે સમજાયું ને? અને એટલે જ મેં બીજી વ્યવસ્થા કરી રાખી હતી.’

કહેતા અફઝલ ખાને ઝાયેદ સામે કરડી નજરે જોયું હતું.

(ક્રમશઃ)
————–